Van Overleven naar Leven: Mijn Weg naar Rouwcoach

‍Mijn man overleed in 2014 aan longkanker, een heftige periode, vooral omdat we samen een zoontje van vier jaar hadden. Het voelde als overleven, dag voor dag. Toch ging ik al drie weken na zijn overlijden weer aan het werk. Niet omdat ik er klaar voor was, maar omdat ik dacht dat het moest. Ons zoontje ging naar school, maar hij had veel nachtmerries. Hij was doodsbang om mij ook te verliezen. En als moeder deed ik wat ik kon: geruststellen, elke nacht opnieuw.

Die gebroken nachten, samen met de pijn van het verlies, braken me uiteindelijk op. Het was niet iets wat je meteen merkt. Het sluipt erin. Ik kreeg klachten die op griep lijken, maar eigenlijk was het mijn lichaam dat zei: stop. Ik verloor mezelf. 

Thuiszitten was niet gemakkelijk, maar het was ook het begin van een proces waarin ik mezelf terugvond. Het heeft me doen nadenken over wie ik wil zijn en wat ik écht wil doen. Mijn ervaring heeft me geleerd hoe belangrijk het is om ruimte te geven aan je verdriet en de tijd te nemen om te helen, hoe lang dat ook duurt.

Als rouwcoach wil ik mensen begeleiden op hun pad naar herstel. Niet alleen om de pijn een plek te geven, maar ook om weer lichtpuntjes te zien, vreugde te voelen en de mooie dingen van het leven te omarmen. Ik geloof dat het leven, zelfs na zo'n diep verlies, weer kleur kan krijgen. Ik heb het zelf ervaren, en ik wil anderen helpen om hun eigen kracht te vinden en weer te kunnen genieten. Het is mijn missie om mensen te laten zien dat rouw en vreugde hand in hand kunnen gaan, en dat er altijd een weg is om weer te leven, niet alleen te overleven.